Spreken is breken

Ik ben vergeten waar ik deze uitspraak las, maar af en toe springt deze zin in mijn gedachten. Door spreken doe je afstand van de directe onmiddellijkheid van ervaring. Zijn is zijn als, zien is zien als. Alles wat via de zintuigen tot ons komt, kunnen we door middel van spreken naar buiten brengen. Daarvoor hebben wij als mens een coderingssysteem nodig: de taal. Ons lichaam is daarnaast uitgerust met nog een wonderlijk systeem. Het systeem die deze innerlijke belevingswereld naar buiten brengt. De stem zet uitademingslucht om in geluid en de mond- neus-keelholte vervormt vervolgens dit geluid waardoor spraakklanken ontstaan, die allemaal betekenisvol zijn. Gegoten in de taal die ook door de omgeving wordt gesproken en verstaan. Dit hele proces is een verarming ten opzichte van de werkelijke innerlijke beleving.

De breuk die door spreken in het leven wordt geroepen, leidt tot verschillen (minimaal plus/min, ja/nee). Dit stelt ons als mens voor een grote uitdaging. Die uitdaging is, de tegenstellingen in de ander en in jezelf te verdragen en aan de plus/min, ja/nee voorbij te komen. Hierdoor zal je in staat zijn mooie, liefdevolle en complexe relaties aan te gaan. Het gesproken woord is nooit eenduidig en heeft altijd een genuanceerde interpretatie nodig. (Over interpretatie meer in het volgende blog) In dat geval wordt verschil aanvaard.

Dat deze uitdaging een kunst is die verworven moet worden, staat zonder meer buiten kijf. En deze kunst is in het dagelijkse leven niet altijd even sterk ontwikkeld. En dit KAN ook niet, want in het dagelijkse leven, in de wetenschap, in het onderwijs, binnen bedrijven, in de zorg en in de politiek, moeten de neuzen dezelfde kant opstaan, waardoor éénzijdigheid en juist het of/of, het wij/zij wordt bevorderd. Het systeem maakt dan de dienst uit en vaak ben je als individu ondergeschikt aan dat systeem en ook aan de taal die wordt gebruikt. Ik denk dat door de erkenning van dit mechanisme er een gat valt in het discours. Maar dat gat wordt m.i niet vormgegeven door de scherpzinnigheid van het individu, -ik weet het beter dan jij, ik heb de beste argumenten-, maar het leidt juist tot empathie, waardoor de nuance uiteindelijk alles blijkt te zijn.

Ik vind het heerlijk om in mijn werk bij te dragen aan de verbetering van het spreekproces, zodat de communicatie wordt bevorderd en mensen elkaars hart kunnen voelen. Uiteindelijk wil ieder mens gehoord, gezien, gekend en begrepen worden.

Delen: